"Dudydudu dudu dudu dudyduda… I'm singing in the rain, just singin in the rain…"; mimo ulewnego deszczu zakochany mężczyzna rezygnuje z przejażdżki samochodem, składa parasol i śpiewa tuląc się do latarni: "W sercu mam słońce i jestem gotowy do miłości". Stepuje po mokrym chodniku, przeskakuje radośnie z kałuży do kałuży w rytmie melodii skomponowanej przez Nacia Herba Browna. Przepełniona pasją życia scena taneczna do tytułowej "Deszczowej piosenki" amerykańskiego musicalu z 1952 roku na stałe zapisała się w pamięci widzów. Nie byłoby jej - a także samego filmu - bez Gene'a Kelly'ego. Gene Kelly miał trzydzieści dziewięć lat, gdy pracował na planie "Deszczowej piosenki". Musical kręcono w studiach słynącej z wystawnych widowisk wytwórni Metro-Goldwyn-Mayer. Pomysł filmu podsunął szefom MGM Arthur Freed, producent oraz autor tekstów do wielu przebojowych broadwayowskich i filmowych piosenek, między innymi pochodzącej z 1929 roku "Singin' in the Rain". Scenariusz napisała para nierozłącznych zawodowo, utalentowanych tekściarzy Betty Comden i Adolph Green. Scenarzyści wsłuchiwali się najpierw w utwory duetu Arthur Freed, Nacio Herb Brown, a następnie spisali wiele zabawnych opowieści pracowników technicznych o wpadkach warsztatowych i gafach aktorskich z czasów przełomu dźwiękowego w kinie. "Deszczowa piosenka" to opowieść o miłości, która ma za tło motyw realizacji pierwszego filmu dźwiękowego fikcyjnej wytwórni Monumental Pictures. Gene Kelly i jego przyjaciel z czasów występów na Broadwayu, Stanley Donen, zajęli się reżyserią musicalu. Był to drugi film, pod którym podpisali się obaj znakomici choreografowie. Gorący numer "Ta barwna satyra na Hollywood późnych lat 20. jest prawdopodobnie najbardziej uroczym amerykańskim musicalem" - pisała o "Deszczowej piosence" Pauline Kael, słynna recenzentka filmowa magazynu "The New Yorker". Kelly'ego, który radośnie moknie na deszczu nie sposób zapomnieć. Potwierdzają to najrozmaitsze listy filmowych "naj", na których "Deszczowa piosenka" zajmuje czołowe miejsca. W 2007 roku film znalazł się na piątej pozycji prestiżowej listy "100 lat 100 filmów - 10 rocznica" ogłoszonej przez Amerykański Instytut Filmowy. Ścieżka dźwiękowa "Deszczowej piosenki" pojawiła się na liście "25 najlepszych filmowych soundtracków" magazynu "Time". Wszystko to zasługa twórców musicalu, przede wszystkim Kelly’ego, tancerza i choreografa numer jeden. To w jego wyobraźni powstały ciekawe układy baletowe i ta jedna scena, do której dziś odwołują się zarówno twórcy reklam groszku konserwowego, jak i autorzy choreografii popularnych musicalowych seriali komediowych. Twórcy "Deszczowej piosenki" co i rusz napotykali na trudności. Dziewiętnastoletnia Debbie Reynolds, filmowa partnerka Kelly’ego, nie miała żadnego doświadczenia tanecznego. Po kolejnej nieudanej próbie tanecznej wściekły aktor brutalnie obsztorcował swoją towarzyszkę. Reynolds z płaczem uciekła pod fortepian. Po latach przyznała, że praca na planie "Deszczowej piosenki" i rodzenie dziecka to dwie najtrudniejsze chwile w jej życiu. Słynna scena tańca w deszczu również nie należała do najłatwiejszych. Kręcono ją przez dwa dni. Pierwszego dnia rano Kelly pojawił się w studio z wysoką gorączką; miał prawie 40 stopni Celsjusza. Mimo to postanowił, że zatańczy. W scenariuszu numer ten rozpisany był na troje aktorów: Kelly’ego, Debbie Reynolds i Donalda O’Connera i w takiej wersji pojawia się w czołówce filmu. Tymczasem na planie Kelly zorientował się, że tylko w solowym numerze uda mu się przekazać radość, podniecenie i energię rozpierającą zakochanego mężczyznę. Gdy po południu, nadal walcząc z gorączką, przygotowywał się do kolejnego ujęcia technicy donieśli, że nie działają pompy do sztucznego deszczu. Okazało się, że w rurach spadło ciśnienie wody, ponieważ mieszkańcy Culver City, miasteczka, w którym mieściły się studia MGM, wróciwszy z pracy do domów włączyli ogrodowe zraszacze… Zdjęcia trzeba było przesunąć na następny dzień. Krok po kroku Plan filmowy "Deszczowej piosenki" został zamknięty pod koniec grudnia 1951 roku. Nowojorska premiera musicalu odbyła się 27 marca. Siedem dni wcześniej Kelly odebrał swojego pierwszego, i jedynego, Oscara. Podczas ceremonii rozdania nagród Amerykańskiej Akademii Filmowej artysta otrzymał statuetkę honorowego Oscara "w uznaniu wszechstronnych zasług w pracy aktora, piosenkarza, reżysera i tancerza, a zwłaszcza za wybitne osiągnięcia w sztuce choreografii filmowej". Tego samego wieczoru członkowie Akademii docenili również musical z choreografią Kelly'ego, w którym aktor zagrał tytułową postać. "Amerykanin w Paryżu" Vincente'a Minnelliego został uznany najlepszym filmem 1951 roku. (Zgarnął w sumie sześć Oscarów). Te dwa dzieła - "Amerykanin w Paryżu" i "Deszczowa piosenka" - sprawiły, że dziś wspominamy Gene’a Kelly’ego jako doskonałego tancerza i aktora oraz choreografa, który doprowadził do wzrostu popularności filmowego musicalu. Te dwa filmy stanowią również punkt kulminacyjny kariery artysty. A droga do niego zajęła Eugeniuszowi Kelly’emu prawie dwadzieścia pięć lat. I kosztowała jego matkę, panią Harriet Kelly, żonę sprzedawcy fonografów z Pittsburgha, wiele nerwów. "Kiedy moja święta matka zapisała mnie na kurs tańca, to ja byłem tym, który szedł do szkoły wrzeszcząc i kopiąc. Prawdę mówiąc nie chciałem być tancerzem. Pragnąłem zostać zawodnikiem [drużyny baseballowej] pittsburdzkich Piratów" - wspominał Kelly swoje taneczne pierwsze kroki. Ośmiolatek nie zagrzał miejsca w szkole tańca. Zrezygnował, gdyż koledzy z podwórka naśmiewali się z niego. Lecz kilka lat później Kelly wrócił na parkiet. "Miałem czternaście lat i odkryłem istnienie dziewcząt - wyjaśniał aktor. - Odkryłem też, że dziewczyny lubią facetów, którzy dobrze tańczą". Gene i jego młodszy o cztery lata brat Frederic zaczęli pilnie studiować taneczne układy. Kilka miesięcy później odnieśli pierwszy sukces wygrywając konkurs taneczny. Taniec stał się ich sposobem na życie. Pensylwańczyk w Kalifornii Kiedy w 1938 roku Kelly jechał z rodzinnego Pittsburga do Nowego Jorku, cieszył się już sławą dobrego nauczyciela tańca i doświadczonego menedżera szkoły The Gene Kelly Studio of the Dance. Rok po przyjeździe do "Wielkiego Jabłka" został zaangażowany jako choreograf broadwayowskiego musicalu "Diamond Horseshoe" Billy'ego Rose'a. W obsadzie znalazło się miejsce dla młodziutkiej tancerki o pseudonimie Betsy Blair. Elizabeth "Betsy" Boger i Kelly szybko zostali parą. Kiedy pobierali się we wrześniu 1941 roku, Blair nie miała nawet ukończonych osiemnastu lat. Córka pary przyszła na świat w następnym roku. W 1941 roku rozpędu nabrała również kariera Kelly’ego. Artysta otrzymał propozycję pracy w Hollywood. Po krótkim wahaniu podpisał kontrakt z producentem Davidem O. Selznickiem. Ten "wypożyczył" go wytwórni MGM. Kelly zadebiutował w filmie zatytułowanym "Dla mnie i mojej dziewczyny" (1942) Busby'ego Berkeleya, którego producentem był Arthur Freed. Prawie czterdzieści lat później Kelly tańczył na planie "Xanadu" (1980). Stepował wówczas w duecie z Oliwią Newton-John. Niestety żaden z filmów, w których Kelly wystąpił po premierze "Deszczowej piosenki" nie cieszył się już tak wielką popularnością. A przecież jest w czym wybierać. Kelly wyreżyserował i wystąpił w nagrodzony berlińskim Złotym Niedźwiedziem film muzyczny "Zaproszenie do tańca" (1956). Pojawił się we francuskim hołdzie dla hollywoodzkiego musicalu, filmie "Panienki z Rochefort" (1967) z siostrami Dorléac: Catherine Deneuve i Françoise Dorléac. W 1980 roku Kelly miał za sobą rozwód z pierwszą żoną, śmierć drugiej małżonki, choreografki Jeanne Coyne (pierwszej żony Stanleya Donena). Wychował też troje dzieci: Kerry, Bridget i Tima. Przed nim było jeszcze jedno małżeństwo. Miał je zawrzeć w wieku siedemdziesięciu ośmiu lat z pisarką Patricią Ward. Choć jego życie było niezwykle barwne, dziennikarze, którzy przeprowadzali z nim wywiady ciągle zadawali to samo pytanie... Gdy w 1985 roku artysta odbierał statuetkę Life Achievement Award Amerykańskiego Instytutu Filmowego mówił: "Na pytanie o ulubioną partnerkę taneczną odpowiadam zazwyczaj: mysz Jerry [bohater kreskówki "Tom i Jerry". Kelly i Jerry wystąpili razem w filmie "Kotwica w górę" (1945) - przyp. DK]. Ale najlepszą partnerką jest ta, z którą tańczysz w danym momencie; którą reżyser i choreograf uznają za najlepszą do danej roli. Pomyślcie o tym przez chwilę. Czy możecie sobie wyobrazić "Amerykanina w Paryżu" bez Leslie Caron? Czy możecie sobie wyobrazić "Deszczową piosenkę" bez Debbie Reynolds? "Dla mnie i mojej dziewczyny" bez Judy [Garland], "Modelkę" bez Rity [Hayworth], "Brigadoon" bez Cyd [Charisse]?". A czy my potrafimy sobie wyobrazić "Deszczową piosenkę" bez Gene'a Kelly'ego?